County Fair

Geen flauw idee wat we ons daar nu bij voor moesten stellen, maar ons gastgezin was er helemaal vol van. Zij hadden aan allerlei kunstprojecten meegedaan en hun mooiste stukken werden nu tentoongesteld en beoordeeld. Ze hadden zich een jaar lang voorbereid met hondentrainingslessen. We konden er dus niet onderuit of we moesten mee naar de hondenshow. Daar zaten we dan in een schuur omringd door de hondenliefhebbers van de hele county. Zoals de meesten van jullie weten, hebben wij helemaal niets met honden. Het is dan waarschijnlijk ook iets wat we maar ooit eens in ons leven zullen doen en daarom genieten we er van.

De fair is eigenlijk een boerententoonstelling met daarnaast de jaarlijkse kermis. We kijken onze ogen uit bij de Amerikaanse etenstentjes. Niet zomaar oliebollenkramen, maar ze zijn kampioen in allerlei andere vettigheden. Wij proberen een corndog uit. Een knakworst gebakken in een zoetig maïsmeelbeslagje. Goed voor één keer, maar niet voor herhaling vatbaar. De kinderen van ons gastgezin werken in de etenstent van hun scoutinggroep. Op de fair probeert de scouting zo hun jaargeld binnen te krijgen.

De mannen horen op de achtergrond race-geluiden en no. 4 kijkt zijn ogen uit vanaf de tribune langs het racecircuit. Hilarisch om te horen dat op dit circuit ook de jaarlijkse pastor-race wordt gehouden. De pastors van de diverse kerken uit de omgeving racen hier voor een trofee. We zagen ze al staan in de kerk en hadden ons al afgevraagd wat dat te betekenen had. Daar moet je zeker Amerikaan-van-buiten-de-city voor zijn om dat te begrijpen?

Ieder heeft zijn mooiste koe, geit, schaap, paard, varken, konijn of kip meegenomen en ieder gaat met een lintje of het liefst nog een beker naar huis. Wij genieten bij de blauwe lampen waar voor onze ogen de kuikentjes uit hun ei kruipen.