Candle in the window

Onderweg logeren we bij een aantal zeer gastvrije families. We hebben gemeen dat we christen zijn en thuisonderwijzen. Dat is altijd een goed begin om een gezegende tijd met elkaar door te brengen. We zijn met deze gezinnen in contact gekomen via de website A candle in the window. Een netwerk opgezet door de Bowenfamily. Wij zijn blij dat wij daar deel van uit mogen maken, want het heeft ons bezoek aan de Verenigde Staten enorm verrijkt. Hier zeggen ze: "What a blessing!"

Dit netwerk is trouwens niet beperkt tot de VS, maar is wereldwijd. Het zou mooi zijn moest het zich ook in Europa kunnen uitbreiden. Vroeger - in het pre-internet tijdperk - hadden we in Europa het Bon Voyage netwerk. Een woningruilnetwerk, maar ook waren er adressen waar je kon overnachten. Wij hebben daar destijds verschillende malen gebruik van kunnen maken en hebben ook af en toe gasten in ons huis ontvangen. Het waren altijd erg inspirerende ontmoetingen. Toen wij dan ook A candle in the window vonden, waren we meteen enthousiast. Er staan al adressen op uit Nederland, België, Engeland, Duitsland, Spanje, Zwitserland, Turkije, Israël. Geweldig om op je reizen een plaatselijk gezin binnen te mogen wandelen en daar een avondje of soms zelfs een paar dagen te mogen meedraaien. Te ervaren hoe zij leven, te horen over hun strijd, samen te zingen en te bidden en te genieten van hun keuken. Wij kunnen jullie alleen maar aanraden je ook in te schrijven. Het zal je leven verrijken.

Washington DC

Onze gastvrouw woont naar haar zeggen vlakbij Washington DC. We maken een uitstap, maar het blijkt toch verder weg dan gedacht. We zijn tweeënhalf uur onderweg. Anderhalf uur met de auto en dan nog een uur met de metro voor we uitstappen in de buurt van het Witte Huis. We vinden het klein. De vlag hangt uit, maar het is niet helemaal duidelijk of dat betekent dat de president himself thuis is. Eerst mogen we nog vlak aan het hek staan, maar dan is er wat veiligheidsbeweging en moeten we aan de overkant van de straat gaan staan. Het is snikheet en het zweet gutst van ons af. We zoeken verkoeling in het informatiecentrum waar een interessant historisch overzicht is. De kinderen vermaken zich in de kidscorner.



We duiken de hitte weer in om richting National Mall te wandelen. In tegenstelling tot New York zijn de gebouwen hier allemaal veel lager, maar ze liggen ook veel verder uit elkaar. Het metronetwerk is hier niet zo nauw vertakt.  Een flinke wandeling om op de National Mall te geraken. We passeren het Washington monument en zien allerlei mensen de heuvel op wandelen, maar die trip in de volle zon gaan wij niet maken. Het monument is trouwens dicht vanwege schade door een aardbeving vorig jaar. We werden meteen gerustgesteld dat ze hier zelden voorkomen. Nog een klein stukje en dan zien we in de verte in volle glorie Capitol Hill liggen. Het zicht wordt een beetje belemmerd doordat ze het grasveld aan het renoveren zijn. Aan de voet van het Capitol is het Indiaanse museum waar ze in de kelder schijnbaar een hele goede keuken hebben met Indiaans eten. Het was ons plan daarheen te gaan, maar het is echt nog veel te ver. We moeten ervan afzien en glippen dan snel het Smithonean Castle in om verkoeling te zoeken. We hebben nog maar een half uur voordat we de metro terug moeten nemen. Alle, ik meen 18, musea rondom de Mall zijn onderdeel van de Smithonean. Aangezien we geen tijd meer hadden, genieten we van een introductiefilmpje op al deze musea. Je kan zeker 3 weken in Washington doorbrengen. De stad is echt erg mooi.

Om 16 uur moeten we de terugweg aanvangen, want om 19 uur worden we voor het avondeten verwacht.

Amish country

We ondervinden dat er veel voor ons gebeden wordt, want als door een wonder komen we zonder problemen New York City uit en missen we nergen een afslag of oprit. Al snel laten we het stedelijke gebied achter ons en vroeg in de middag passeren we de grens met Pennsylvania. De mensen waar we gaan slapen hebben ons deze route aangeraden en we zijn erg blij dat we dat hebben opgevolgd. Het is een rustige route en er blijkt tijd te zijn om de doorgaande weg te verlaten en een uitstapje te doen in Amishland. Onze eerste stop is een supermarkt. We hebben onze auto nog maar net geparkeerd of we horen het ge-klik-klak van paardenhoeven en het is no. 4 die de eerste Amish buggy spot. De winkel blijkt te worden uitgebaat door Mennonieten in hun lange fleurige jurken en witte kapjes. Veel klanten zijn ook Mennoniet en hier en daar loopt een Amish in zijn of haar donkere kleding. We genieten van de sfeer in de winkel - rust, veel bulkartikelen in tegenstelling tot alle schreeuwige kleuren in de normale supermarkten en het personeel straalt alle vriendelijkheid en vrede uit.

We rijden langs allerlei bekende plaatsen uit de Amishverhalen: Reading, Intercourse, Bird-in-hand, Lancaster. We genieten van de mooie, witte boerderijen met hun ronde silo's, de wapperende was waaraan te herkennen is of er een Amish, Mennonitische of "gewone" familie woont. Af en toe komen we een buggy tegen. Niet voor te stellen, maar inderdaad wordt er nog met paarden op het land gewerkt. Een Amish jongeman scheert op een step langs te straten. In de plaats Intercourse stoppen we, want ons is verteld dat we hier in Pennsylvania ijs moeten eten. Het blijkt een toeristisch plaatsje te zijn. We vinden een mennonitische ijsverkoopster en ze heeft inderdaad heerlijk ijs. Zelfgemaakt op hun boerderij. Het ijstentje staat opgesteld tussen de toeristische winkeltjes (opgezet in de stijl van Maasmechelen Village -vreselijk lelijk vinden wij), maar het mooie is de bijbeltekst die boven haar hoofd hangt. Psalm 46:2 God is ons een toevlucht en vesting; Hij is in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden. Heerlijk om zo je werk te doen.

De tijd is omgevlogen en eigenlijk hebben we teveel tijd verspild. We worden vanavond nog in Virginia verwacht en moeten snel door. Zonder gps heb je geen flauw idee hoever je nog van je bestemming afzit. We rekenen even met de kaart, rekenen de miles om naar kilometers en schrikken. Nog zeker 3 uur te gaan. Het is al half zes en we hadden zo graag voor donker op onze eindbestemming geweest. Gelukkig is het een vrij rustige route en in een telefoontje naar T., onze gastvrouw, wordt bevestigd dat we inderdaad nog zo lang moeten. We volgen de route via google maps (de vorige dag uit voorzorg in grote lijnen overgeschreven), maar af en toe heeft-ie wat vreemde uitschuivers. We verzeilen in een tja, hoe moet je het noemen? Mega-villa-wijk of wijk-met-mega-villa's? Het begint al te schemeren en we zitten nog in Maryland en moeten echt ergens een rivier over. Zou onze route kloppen? De wegen worden smaller, maar toch is daar opeens een simpel bruggetje en aan de andere kant blijken we in Virginia te zitten. We kunnen niet ver meer van onze bestemming zijn. De straat waar we moeten zijn heet Hidden Meadow Lane (vert. Verborgen weide laan) en spreekt boekdelen. We rijden door donkere bossen en aan de kant van de weg komen overal herten het bos uit. Gevaarlijk, want we zien verschillende dode kadavers langs de weg liggen. We volgen wegnummers en ineens is daar een bekende straatnaam uit onze routeplanner en in het nog-net-niet-pikke-donker ontwaren we dan al snel de Hidden Meadow Lane. Het blijkt een grindweg te zijn waaraan diverse huizen liggen. De postbus vooraan de weg geeft ook ons huisnummer aan. Maar hoe ver moeten we nu deze grindweg af en welk huis zou het zijn. De huizen blijken geen nummers te hebben. We rijden een eindje door en zien een huis waar volop licht brandt. Daar maar even vragen. Het blijkt onze eindbestemming te zijn. Geweldig! We voelen ons bewaard en gedragen.

Mannenpraat

Maandagmorgen gaan we onze huurauto ophalen. We bestelden een 7-zitter met gps. Het bestelde type bleek er niet te zijn. We kregen een upgrade, maar helaas was er geen gps! Wat een avontuur - we moeten dit drukbevolkte deel van de VS door zonder gps. Gelukkig bleek het vrouwelijk deel van ons gezin goed te kunnen navigeren. We vertrokken op de ouderwetse wijze met wegenkaarten  in een blitse kar.

Een vraagje voor de mannen. Welk type auto is dit? We rijden erin als koningen en makkelijker als automatisch kan niet.

Times Square Church

Van diverse kanten hadden we gehoord dat we dit niet mochten missen. Elke zondag zijn er 3 diensten en in de week nog 2. Wij namen de eerste dienst op zondag, die van 10.00 uur. Deze kerk is voortgekomen uit het werk van David Wilkerson, de schrijver van Kruis in de Asfaltjungle en stichter van Teen Challenge. In 1987 startte hij met deze gemeente en vandaag de dag zijn er 7.000 leden aan zijn kerk verbonden. Vorig jaar is hij overleden, maar het werk gaat onverminderd voort.

Net zoals in de Redeemer loopt ook hier alles gesmeerd en worden we door ushers (mensen die de plaatsen aanduiden) naar onze plaatsen geleid. Alle zes op een rij ergens halverwege het balkon. We zinken weg in het rode pluche. Wat een schitterende zaal. De zaal kan niet alle mensen bevatten en in andere zalen wordt de dienst op een scherm getoond.
Het is vandaag vaderdag en alle vaders mogen opstaan en ontvangen een speciale zegen. Na een korte toespraak tot de vaders start de samenzang. Een groot gospelkoor bestaand uit mensen uit allerlei windrichtingen begeleidt deze. We kennen alle liederen die gezongen worden en zelfs no. 2 haar lievelingslied zit erbij (You are holy). Ze geniet met volle teugen.

Na de samenzang genieten we van een Amerikaanse preek en we vragen ons af waarom er van die schreeuwclimaxen in zitten. Waarschijnlijk om het "amen" op te roepen? Je kunt dezelfde preek beluisteren via de website (17 juni 2012).

Na de dienst sloten we ons verblijf in New York af met koffie en chocolademelk bij Starbucks. Daarna snel met de metro naar huis, koffers pakken, vroeg naar bed, want maandag zou de grote reis over land beginnen.

Metropolitan Museum of Art

We lopen gruwelijk achter met ons weblog. De hele week zijn we op de weg geweest en we hebben heel wat miles afgelegd. Nog even terug naar New York. We hadden daar 3 kunstmusea uitgezocht waar we graag naar toe wilden - Guggenheim, Metropolitan en MOMA. Helaas bleek er nog maar tijd voor één museum en het werd het Metropolitan, gewoon omdat de andere twee nog meer reistijd vroegen en het dan wel erg krap zou worden.
Metropolitan was de moeite waard. De jongste kinderen vonden de Egyptische zalen erg mooi en het is dan ook indrukwekkend om naast een Egyptische sarcofaag of mummie te staan. We bezochten ook de zalen van de Impressionisten en er was veel herkenning. Oooh, staat Van Goghs zelfportret hier! Om elke hoek was er wel een museumshop en wat een schitterende collectie was daar. Aan het eind van de dag - het museum was open tot 9.00 uur en het was al zeker half acht - zoefden we nog met de lift naar het dak waar we in de avondzon nog konden genieten van het uitzicht over Central Park en de skyline vanuit het noorden. Wat waren we moe na ons bezoek aan Metro Ministries en aansluitend nog het Metropolitan. Onderaan de trappen van het museum stond een hotdogtentje. Nog een Nathan's hotdog (begrip in NY!) die we onder het genot van de muzikale klanken van een straatmuzikant verorberden. Het was nog een hele trip met de metro naar ons appartementje.

 

Metro Ministries

Vandaag (zaterdag) is de dag dat we een afspraak hebben om mee te draaien in het zondagsschoolwerk van Bill Wilson. Naar hun zeggen de grootste zondagsschool ter wereld – elke week bereiken zij 25.000 kinderen. We moeten de metro nemen naar de andere kant van Brooklyn. Het kost ons ruim 2 uur om in het zogenaamde ghetto van Brooklyn te geraken. Inderdaad stappen we uit in een enigszins andere wereld, tamelijk verpauperd. Toch zien we tekenen van hoop – zo mooi om de volkstuintjes te zien te midden van schroot en verveloosheid. We komen door een straat waar er op 100 meter wel 5 kerkjes te zien zijn. Oftewel meer winkelgeveltjes met de klinkende namen als Jerusalem Worship Center, Sions church, etc.
In de verte zien we de gele schoolbussen al staan. De ministry heeft ruim 20 bussen zelf in bezit en elke zaterdag huren zij er ook nog ruim 20 en zo gaan er iets van 50 bussen de weg op om de kinderen op te halen. Elke zaterdag zijn er 3 sessies (10, 13 en 16 uur) waar er elk 1000 kinderen aanwezig zijn. De eerste sessie is voor de kinderen in de buurt van het centrum wat nog niet de slechtste buurt is. De laatste sessie is voor de kinderen die in de buitenste straal wonen (zij reiken uit tot zo’n straal van 7,5 km) en dat is dan ook de slechtste buurt en daarmee de moeilijkste groep. Wij hebben gekozen om de sessie van 13 uur bij te wonen. De middelste sessie zit er tussenin.
Rond 12.00 uur mogen we mee met de bus de kinderen ophalen. Wat een belevenis om in zo’n schoolbus door de straten van New York te crossen. Al snel krijgen we een T-gevoel want het doet wel heel veel denken aan onze zomeracties daar. Het soort kinderen dat in de bus stapt is er ook goed mee te vergelijken. Het kabaal is herkenbaar. Wat opvalt is dat de begeleiders op de bus hun volume ook steeds verhogen en de kinderen graag beschreeuwen. Kun je je voorstellen welk kabaal het in de bus was?

Aangekomen bij het centrum is het een drukte van belang met alle bussen, maar het command center leidt alles in goede banen. De kinderen worden in twee groepen verdeeld – 3-7 jarigen en 8-12 jarigen en deze gaan ook naar verschillende zalen. Wij sluiten aan bij de groten en mogen op de bovenste banken plaatsnemen. Meisjes links, jongens rechts en de ballonnen hangen klaar (mensen die met ons meegewerkt hebben in T. weten wat dat betekent). Wat een kabaal en in de kabaaltijd wordt dit nog erger; no. 4 wordt er misselijk van.  Kabaaltijd in T. is niets hiermee vergeleken. Met plezier bekijken we de spelletjes: tortilla’s met zwemvliezen op een dienblad op je hoofd wippen, blikjes omgooien met elastiekjes. De vragen die beantwoord moeten worden om mee te kunnen doen worden getoond op het scherm en er zijn veel enthousiastelingen die graag een spel willen meespelen. Er is een tombola om een groot waterpistool te winnen. Er worden zeker 40 namen van winnaars omgeroepen die dan vooraan hun waterpistool op mogen halen. Onderwijl worden er steeds kadootjes of snoep uit gedeeld aan kinderen die zich goed gedragen. Om dit alles in goede banen te leiden zitten of staan er om de meter (!) vrijwilligers. Er is ook nog een collecte voor het kinderwerk in Roemenië, waar elk kind zijn pennies vooraan mag komen inleveren. Hiervoor is een weegschaal gemaakt en de vraag is wie de meeste pennies inlevert: de jongens of de meisjes. Rij per rij mogen degenen die willen bijdragen naar voren komen – no. 3 sluit zich graag aan in de rij na de zwaarste muntstukken uit mijn portemonnee te hebben gehaald. Onder groot kabaal blijkt aan het eind de emmer van de meisjes ver door te buigen.
Aftellen tot de stiltetijd en wat een rust, net zoals in T. werkt het ook hier. De activiteiten op het podium gaan in sneltreinvaart door – gebed, objectlessen, Bijbelverhaal en nog een toepassingsverhaal. De verhalen worden ondersteund doordat het uitgespeeld wordt. Alles loopt vlekkeloos in elkaar over en ieder van de vrijwilligers kent zijn taak. Elke vrijdagavond hebben ze dan ook een repetitie. Na het vrije verhaal is het tijd voor de afsluiting waar nog wat onverwachte dingen gebeuren – wat vechtpartijtjes aan de jongenskant, een jongetje die van voor de Bijbelboeken uit zijn hoofd mag opzeggen en hiervoor natuurlijk met een waterpistool wordt beloond, mededelingen en al snel mag rij per rij naar buiten, krijgen ze aan de uitgang nog een zakje m&m’s en wordt iedereen naar zijn juiste bus geleid aan de hand van busnummer dat op hun hand genoteerd staat.

Je vraagt je af waar het persoonlijke contact met de kinderen is. De kracht van deze zondagsschool is erin gelegen dat elk kind elke week door iemand van het team thuis wordt bezocht! De kinderen leven in slechte woonomstandigheden, leven op fastfood, de vader is over het algemeen afwezig, ze worden van jongs af aan overspoeld door zonde en geweld.  Zij worden hier gewezen op Jezus, die hen hoop wil geven. Er wordt hen besef bijgebracht van goed en kwaad. Zij worden gewezen op een liefdevolle Vader, die hen in Jezus Christus nabij wil zijn.  Die hen wil veranderen, zodat zij niet de weg hoeven gaan van de wereld om hen heen. Die hen wil steunen om anders te zijn. Er wordt gebeden voor kracht zodat zij staande kunnen blijven.  Bill Wilson – zelf een verlaten kind – is dit werk gestart in de jaren tachtig en na 30 jaar mag hij zeggen, dat de buurt waarin zij werken ten goede veranderd is, dat er kinderen zijn die opgeklommen zijn uit (of eruitgehaald zijn) de put waarin zij geboren waren.
Op onze bus rijden twee meiden van een jaar of 18 mee die zelf als kind naar de zondagsschool kwamen. Voor tieners zijn er allerlei vervolgprogramma’s op andere dagen in de week en voor degenen die echt tonen veranderd te zijn is er de mogelijkheid een bepaald traject te doorlopen om zo helper te worden. Deze twee meiden werken elke zaterdagmiddag mee bij de jongste groep.
Wij hebben alleen een klein beetje van hun zaterdagwerk gezien. Boven de kerk wonen een groot aantal stafleden. Wij spraken met verschillende jongens en meisjes die diverse jaren van hun leven geven om hier te werken. We ontmoetten een Nederlandse jongen en een Vlaams meisje.
De andere dagen van de week gaan er dagelijks 20 teams de wijken van de stad in die buiten de straal van 7,5 km liggen en daar worden na schooltijd programma's op straat gegeven volgens hetzelfde patroon als op zaterdag.

We waren helemaal vol toen we 's middags de metro weer opzochten.

Naar een volgende plaats

Het is maandagmorgen 7.00 uur wanneer ik dit schrijf. Vandaag verlaten we New York City. We gaan zo de huurwagen ophalen en hopen dan snel de stad uit te kunnen. Normaal gezien zitten we aan een gunstige kant en zijn we zo het water over. Vandaag rijden we door New Jersey, Pennsylvania, Maryland en ons doel is het uiterste bovenpuntje van Virginia.

We hebben nog een aantal mooie dagen gehad in New York en daarover hebben jullie nog een paar blogjes tegoed.

Ook dit is New York

Bij New York denk je natuurlijk meteen aan een drukke stad met wolkenkrabbers, maar er is ook een heel mooi strand aan de Atlantische Oceaan.

Vrijdagmorgen zijn we eerst maar eens naar de wasserette geweest. Ging vlot en was goedkoop, maar ik geloof dat de kleren wel wat gekrompen zijn. Ik gebruik nooit een droger en deze was superheet. Of misschien krimpen je kleren altijd wel in een droger....? In elk geval zullen de dames het wel op het blog lezen en/of merken wanneer ze hun t-shirts aan doen - volgens mij zijn ze een stuk korter. Marc had nog een broek die een beetje te wijd was en die past dan nu misschien wel goed. Zullen we in de loop van volgende week wel merken.
De anderen gingen boodschappen halen - wat een klus wanneer de winkel niet om de hoek ligt, je geen auto tot je beschikking hebt en geen karretje op wieltjes. New Yorkers hebben hele grappige karretjes en no. 3 zou er graag een kopen, want dan hoeft ze niet meer zo te zeulen.

Na deze klusjes gingen we naar het strand. De subway had wel allerlei omleidingen, maar zo kwamen we langs een nieuw traject wat buiten over de stad liep. Beneden ons zagen we de Joodse families zich klaarmaken voor shabbat. Bij het eindpunt van het metrotraject was iedereen erg benieuwd hoe nu het strand eruit zou zien. Een groot lunapark versperde het zicht. We passeerden de affiches voor de wedstrijd wie de meeste hotdogs kon binnen werken - het record lag ergens op 64 liet het bord ons weten. Onder het geluid van krijsende mensen en ratelende achtbanen liepen we de houten zeedijk/boulevard op. Een mooi zandstrand strekte zich voor ons uit. Er was een strakke wind en het water was tamelijk koud, maar no. 3 lag al in het water voordat we het wisten. Ze heeft genoten.

Vlakbij was het New Yorks Aquarium en op vrijdagmiddag is daar "pay-what-you-wish" entree. Goed uitgezocht, hé;-) We durfden al wat meer en kwamen deze keer voor 1/20 van de prijs binnen. No. 4 heeft genoten bij de haaien, al vond hij het bassin veel te klein. De dames hebben zich vergaapt aan de kwallen en anemonen. Geweldig mooi!

Winkelen

De afgelopen dagen hebben we New York nog wat verder afgestruind. De dames hadden een lijstje gemaakt van winkels die ze wilden bezoeken. We startten bij Macy's, het grootste warenhuis. Een soort Inno of Bijenkorf, maar dan megagroot. Zoiets als 3 verdiepingen met damesschoenen, enzovoort. Wanneer we weer een roltrap op of af waren gegaan, zuchtte no. 4 maar eens. Eigenlijk zijn we er maar snel doorheen gegaan, want het kan ook té zijn. We bezochten de m&m store. Tja, wat je daar nu eigenlijk moet;-) - de kleuren m&m waren wel erg mooi. We kochten wat m&m's aan de dubbele prijs per lb. (zoiets als 450 gr.) dan in de winkel. Oftewel: 'hoe ze toeristen gek maken'.

We zijn ook in de oudste speelgoedwinkel van New York geweest, FAO Schwarz. Een mooie collectie, maar we kwamen daar voor de Big piano. Verder bezochten we nog Barnes and Nobles, een boekenwinkel! Daar kunnen we ons alle 6 uren vermaken. Het eerste stapeltje boeken zit in de koffers... en er zijn lijstjes met wishlists geschreven.

 O ja, we bezochten ook nog een poppenwinkel, American girl. Hoor je de mannen al zuchten? De dames slaakten daar kreten als ooooh, maaaamaaaaa, gaaf! 'Hier zou ik ook nog wel mee willen spelen', zegt een 17-jarige. De muzikale accessoires (cello, viool en piano met echte pianomethode in miniatuur!) en historische outfits kunnen op gejubel rekenen. Ze zijn in elk geval weer geïnspireerd, want thuis gaan ze die ene pop van oma weer opzoeken (weet je wel met die zwarte lange haren;-)) en volgens no. 1 had oma er zelfs nog zo één liggen. Dan zullen de kleertjes zelf wel gemaakt worden, want ja, deze prijzen gaan wij niet voor poppenkleren betalen.

We bezochten het Grand Central Station. Zie je de klok? Heb je Madagascar gezien?
Helemaal achter ons, waar je al die mensen op het balkon ziet staan, is een Apple store. Daar hebben de kinderen en papa zich vermaakt met het spelen op allerlei I-apparatuur.