Hitte

Na tweeënhalve week hitte, is het vandaag voor het eerst wat koeler. Je kan weer normaal naar buiten zonder dat je constant loopt te puffen. Normaal wil dan zeggen 30°C. De afgelopen weken was altijd rond de 37°C en de laatste dagen kwam het kwik niet onder de 40°C. We hadden voor vandaag al weer een binnenactiviteit gepland, maar misschien dat we ons plan nog aanpassen. Nu we gewoon buiten kunnen wandelen of fietsen, moeten we het er misschien maar van nemen. De verwachting is dat het kwik volgende week weer stijgt.

Cranberries aka veenbessen

Wij eten heel graag veenbessen. Helaas zijn ze in onze supermarkt alleen maar in de buurt van de kerstdagen te koop, maar hier in het land van de veenbessen liggen ze het hele jaar door in de diepvries en zijn ze in allerlei mogelijk formats te koop. De oogst is eind september - begin oktober. Op dit moment is er nog niet veel te zien, maar voor ons ging er toch een wereld open. Wij dachten dat ze net zoals alle andere bessen die we kennen, aan struiken groeiden. Nu ze groeien aan kleine struikjes, maar deze staan in moerassen. De naam zegt het eigenlijk al, maar daar hadden wij nooit bij stilgestaan. Moerasgrond genoeg hier en anders maken ze wel moerasvelden. Tegen de oogsttijd vullen ze de moerasvelden vol met water en drijvend in het water worden ze geoogst. We hoorden dat er op de Waddeneilanden ook veenbessen worden geteeld. Misschien toch eens beter rondkijken in de winkels in onze buurt.

Het cranberrycenter vertelt ons alles over de teelt van de veenbes en de geschiedenis van de cranberryboerderijen. Wij doen ons te goed aan cranberry ijs - het beste ijs dat we tot nu toe op Amerikaans grondgebied hebben gegeten. Heerlijk!

Shoppen

Hoog op het verlanglijstje van no's 1 en 2 staat shoppen in Amerika. Het was er nog niet van gekomen, maar vandaag trekken we met zijn drieën naar de Mall. Inmiddels was al wel duidelijk dat we voor echt mooie kleding en pasvorm niet naar Amerika hoeven te komen en zeker niet voor mooie schoenen. Dames 1 en 2 willen toch graag hun koffer nog wat vullen met kleding. De mannen thuis wilden het niet geloven, maar ze kunnen echt een dag doorbrengen in de Mall en ze denken nog eens terug te moeten, want we hebben nog niet alle winkels gedaan. We komen thuis met Allstars en kleding van Old Navy. De gegeerde Tom's schijn je niet in dit 'boerengat' te kunnen vinden, daarvoor moet je echt in een grotere stad zijn.

Great river road

Op advies van onze gastfamilie beginnen we het best de omgeving te verkennen via de Great River Road. We besluiten noordwaarts te rijden langs de Mississippi. In onze beleving lag de Mississippi alleen in het zuiden van de VS, maar deze start ergens bovenin de staat Minnesota. Vandaag mogen wij langs deze majestueuze rivier rijden. Erg breed, moeilijk te schatten, maar zeker een paar honderd meter. We lezen dat de Mississippi in het zuiden wel 11 km breed is. Het is een rivier met grote uiterwaarden, allerlei eilandjes en veel moerasachtig gebied. Een waar paradijs voor vogels en allerlei ander gedierte. We passeren diverse sluizen. Op bepaalde gedeelten varen grote cargo schepen aan ons voorbij. We zouden graag uitstappen voor een wandeling, maar helaas is het gewoon te heet (39°C).

We stoppen in Pepin, de geboorteplaats van Laura Ingalls Wilder. Er is daar een klein museum aan haar gewijd en in het stadspark hebben ze een replica van haar geboortehuis - een logcabin - gebouwd. Dat laatste geloven we wel, want we zien het niet zitten een wandeling onder een snikhete zon te maken. Het museum is hoognodig toe aan een facelift. We genieten van de oude quilts en een mantel van paardenhaar. Er zijn nog een paar oude zaken die onze aandacht trekken, maar ons echt iets vertellen over de pioniergeschiedenis.... daar was het te rommelig voor. Een veel beter museum ligt er aan de andere kant van de Mississippi en dat staat ook nog op onze planning. Dat is ook de reden waarom we niet zo teleurgesteld zijn. Dit is eigenlijk een extraatje.

Onze lunch bestaat uit brood en aardbeien. Tja, wat moet je zeggen over Amerikaans brood..... dat we naar onze Vlaamse bakkers of onze eigen broodbakmachine terug verlangen....? Zelfs de Nederlandse wattenbollen steken er soms nog positief bij af. Het is hier allemaal supermarktbrood met allerlei vage toevoegingen en alles wordt gezoet. Suiker of maïssiroop. O ja, nu we het toch over eten hebben. De kinderen hoeven hier ook geen popcorn meer. Nadat ze een paar keer vol genot een popcorn in hun mond staken en het enige dat ze zeiden 'jak' was. Popcorn wordt hier gezouten gegeten en dat kan onze kinderen niet bekoren.

Na de lunch steken we de Mississippi over naar Minnesota. We bezoeken het Amerikaanse Adelaarscentrum. Het nationale symbool van Amerika (en nog zovele andere landen;-)) In het centrum worden 5 adelaars verzorgd, maar buiten zien we er vele vliegen boven de rotsen langs de rivier. Met een verrekijker kunnen we het nest van een adelaar dichterbij halen. Geweldig! Wat een trotse kanjers van vogels.

Wandelend door het dorp waar dit centrum gevestigd is, Wabasha, wanen we ons in een Western film. Het blijkt dat ze hier ook wel worden opgenomen, zoals Grumpy Old Men.

4th of July

Het is al even geleden, maar we lopen achter zoals jullie weten. De 4th of July is de onafhankelijkheidsdag. De dag zelf doen we niets bijzonders, maar 's avonds gaan we met onze gastfamilie naar hun wekelijkse kerkdienst. Daar blijkt de zangdienst in de sfeer van 4th of July te zijn en worden we geacht allerlei patriottische liederen mee te zingen. We voelen ons bijna hilarisch. Staan we daar tussen al die Amerikanen met hun vaderlandslievende stropdassen over hun dikke buiken. Vol ernst slaan ze hun hand op de borst bij het zingen van het nationale volkslied. Wij doen maar even niet mee. Onder hun degelijke kostuum prijken cowboylaarzen en thuis hangt de wapenkamer vol om hun vrijheid te bewaken. Sommige zaken zullen wij als Europeanen niet begrijpen.

Na de dienst trekken we allemaal op naar het volgende dorp waar het 4th of July vuurwerk wordt afgeschoten. Ieder heeft zijn eigen stoeltje mee en niet te vergeten zijn grote drinkbekers en natuurlijk iets te snacken. We zetten ons op een heuveltje voor de plaatselijke bank en wachten. Iedereen spuit zich goed in tegen de muggen. Het wachten duurt langer dan het uiteindelijke vuurwerk van hooguit 10 minuten. Onze kinderen hadden nieuwsjaarvuurwerk á la Nederland verwacht, en dit was dan ook een tegenvaller. Al met al hebben we genoten van de sfeer. Plakkerig van het zweet komen we thuis.

Naar het echte Midwesten

Eigenlijk behoort Chicago al helemaal tot het Midwesten van Amerika. Omdat deze regio nog zo dichtbevolkt is, voelt het niet zo aan. We verlaten Chicago in een hevige onweersbui. De kinderen genieten van de schitterende bliksems.

Vandaag rijden we verder noordoostwaarts, richting Mississippi. Vanavond worden we in West Salem verwacht, waar we een langere tijd bij een familie zullen logeren. Spannend! We hebben elkaar nog nooit ontmoet. We hebben elkaar online leren kennen via de christian homeswap website. We hebben het afgelopen half jaar heel wat over en weer gemaild en geskyped. Het was de bedoeling dat wij huizen zouden ruilen, maar op een gegeven moment besloten zij dit jaar niet naar Europa te komen. Wel zouden zij het erg leuk vinden wanneer wij hen bezochten en een tijdje konden blijven. Moeilijke beslissing, want we wisten niet of we dat wel zouden zien zitten. Mensen die we nog nooit ontmoet hadden.... Er waren een paar dingen die we gemeenschappelijk hadden en we vonden het ook wel een uitdaging. We zouden zo de cultuur nog beter leren kennen, beter geïntegreerd raken in hun omgeving en bovenal zouden de kinderen beter Engels kunnen leren. We namen de uitdaging aan. Volgend jaar zouden zij dan de reis richting Europa maken en bij ons verblijven.

Rond 17 uur rijden we West Salem binnen. Net zoals alle Amerikaanse steden en dorpen is ook hier alles opgezet in blokken en kan je eigenlijk niet verdwalen. Het grappige is dat we na al die maanden contact uiteindelijk niet het exacte adres hadden. Een telefoontje brengt ons al snel in de juiste straat voor het juiste nummer. Een rood, Victoriaans huis en op het trappetje voor het huis zit mrs. E. samen met haar 4 kinderen. We worden hartelijk welkom geheten. De kinderen hebben allerlei mooie dingen geknutseld en we worden rondgeleid door huis en tuin. Hier zullen we de komende weken verblijven. Hun keuken is onze keuken, hun badkamer is onze badkamer (alhoewel, ze hebben er twee). Even aftasten hoe dat allemaal zal gaan werken.

Civil war

We hebben West Salem nog niet verkend, maar vandaag stappen we weeral in de auto. Gelukkig maar voor een kleine trip. Een half uurtje later staan we in het stadje Sparta - fietshoofdstad van de wereld noemen ze zich zelf. Of dat met het Sparta merk te maken heeft....? Later zien we in het stadsmuseum wel allerlei soorten Spartafietsen staan. In de VS zijn ze in elk geval bekend om hun fietsnetwerk dat hier over een oude spoorlijn is aangelegd. Het leuke op die routes zijn de oude spoorwegtunnels waar je doorheen fietst.

We bezoeken in dit stadje een re-enactment (het naspelen) van de burgeroorlog (1861-1865). Eerlijk gezegd weten wij niet veel over de Amerikaanse geschiedenis en er blijkt nog heel wat te leren. Alhoewel, oorlog voeren in de VS gaat er toch hetzelfde aan toe als in Europa.
Overal lopen en staan verklede mensen. We lopen langs de diverse verkleedpartijen en ontmoeten 'vriend en vijand' en komen veel te weten over hun outfit en levenswijze. Een eindje verderop staat een soldaat die ons vanalles leert over zijn schietgerei. Ondertussen spelen de kinderen met spelletjes waarmee 150 jaar geleden de soldaten zich tussen de strijd in bezighielden. De veldarts vertelt ons de meest gruwelijke verhalen; de jongste kinderen houden zich gelukkig nog steeds bezig met de spelletjes. Tot slot laat de veldmusicus ook nog van zich horen. Met de 'last post' wanen we ons in Ieper.



De marine staat er ook nog, maar we vinden het te heet buiten. Om de hoek is het stadsmuseum en daar verdwijnen we in. De conservator voelt zich zeer vereerd door het Belgische bezoek en toont en vertelt ons van alles over de streek. Dat de geschiedenis hier niet verder terug gaat dan 1880 of zo, is voor ons Europeanen moeilijk te vatten. Een kleine plank wordt gewijd aan de geschiedenis van de Indianen. De ontwikkeling van hun dorp na de komst van de pioniers is het belangrijkste.

Ze zijn dan ook trots op één van hun inwoners die astronaut werd - de halve bovenverdieping is aan hem gewijd. Zijn naam zijn wij allang weer vergeten. De kinderen kunnen zich volop inleven in het astronauten leven.

Richting Chicago

We willen nog wel langer hier in Kentucky  blijven, want er is van alles te zien. Dit is de streek waar het verhaal van de Spoorwegkinderen zich afspeelde. De Ohio river was de grens tussen Noord en Zuid en de slaven waren veilig eenmaal de rivier overgestoken. Wanneer wij de rivier oversteken, begrijpen we welk een hachelijke onderneming dit was. Ook moeten we helaas het museum van Harriet Beecher Stowe (schrijfster 'De negerhut van oom Tom") links laten liggen. Vanavond worden we in de buurt van Chicago verwacht bij een nieuw gezin van het Candle in the Window netwerk.



We rijden via de grote Interstate baan noordwaarts. Lang, recht en saai. Wel een tamelijk druk traject, dus no. 4 kijkt zijn ogen uit en turft de trucks. De hele dag zijn we onderweg en rond 18 uur rijden we de wijk in waar we worden verwacht. Vader Slager heeft ons als eerste gesignaleerd en we ontvangen een hartelijk welkom. De vader van dit gezin is van Nederlandse komaf. Zijn ouders waren als kinderen naar Amerika geëmigreerd. Toch werd er in zijn ouderlijk gezin geen Nederlands meer gesproken en waren ze al snel geïntegreerd. De enige Nederlandse woorden die hij kent, zijn "ik ben flauw"; zijn moeder pleegde dat te zeggen wanneer ze zich niet goed voelde. Na een heerlijke maaltijd uit de crockpot, brengen we nog een gezellige avond door met deze familie. De kinderen leren het Amerikaanse pittenzakkenspel en later doen we met zijn allen nog wat raadspelletjes rondom de staten van Amerika. Leerzaam voor ons en zo leren we gelijk elkaar ook wat kennen. Natuurlijk krijgen we even de kans in hun thuisonderwijsboekenkast te snuffelen en ook hier zien we weer bekende dingen staan. Ook in dit gezin worden we betrokken bij de family devotions en met elkaar zingen we ook nog een aantal liederen. We vinden het heerlijk en ontspannen vallen we dan ook allemaal snel in slaap.

De volgende morgen is het moeilijk om al weer zo snel afscheid te moeten nemen. Het was zo gezellig!

Creation museum

Twee dagen hebben we ons vermaakt in het Creation museum. Teveel om onder woorden te brengen. Kijk zelf maar eens op de website.
In de inkomhal worden we welkom geheten door een aantal prachtige dinosaurussen. No. 4 is meteen in zijn nopjes. Ons avontuur begint pas echt in de kerntentoonstelling over de bijbelse geschiedenis van de schepping tot de toren van Babel met een mooie presentatie over het Evangelie tot besluit. We gaan luisteren naar een presentatie van de CEO van het museum, Ken Ham, stichter van de organisatie Answers in Genesis en begaafd spreker. Dat was echt de moeite waard. We krijgen zelfs de kans om hem persoonlijk te spreken. We zijn onder de indruk van zijn visie. 

De tweede dag bevinden we ons echt in bijbelse tijden. Marc, no.3 en 4 kunnen eens ervaren hoe een kameel rijdt. Hobbel de bobbel natuurlijk en heel leuk voor de kids. We trekken de schitterend aangelegde tuin met dierenpark in. We genieten volop. No's 1 tot en met 3 vermaken zich met fotograferen in de tuin en niet te vergeten de romantische priëlen. We genieten van de stenen met bijbelteksten die hier en daar in de tuin liggen. Ze wijzen ons op onze Schepper. Wat staan we soms weinig stil bij Zijn werk en de schoonheid van Zijn schepping. We ontmoeten een familie waarmee we ook de vorige dag al wat gesproken hadden en we nuttigen samen een gezellige lunch.

Na die warme akties buiten, gaan we binnen nog kijken naar 'Men in White', een special effect theater over twee engelen die een tiener helpen om de waarheid te ontdekken over God en de schepping. Voor de muziekliefhebbers onder ons wonen we nog een optreden bij van Buddy Davis. Hij is de man die de dinosaurissen in het museum heeft gemaakt. Daarnaast is hij countrymuzikant en liedjesschrijver.
Tot slot bezoeken we natuurlijk de museumshop en vertrekken we met een tas vol boeken. We hebben ons kunnen inhouden om geen hele doos mee te nemen. We zagen daar het geweldige mooie science materiaal dat zij uitgeven. Dat houden we nog even in beraad. Kent of gebruikt iemand het?

Voor degenen die het werk van Ken Ham en de organisatie Answers in Genesis niet kennen: link en link

Noordwaarts

Zondagmorgen gaan we met onze gastfamilie naar de kerk. Heel wat anders dan de diensten die we in New York hadden bezocht. Onze gastheer is de music director van deze gemeente. Naast de predikant, onderhoudt deze 150-koppige gemeente ook een halftijdse music director.

Om half tien worden we in de kerk verwacht, want eerst is er zondagsschool voor iedereen. Naar keuze kun je hier aansluiten bij het onderwerp dat jou interesse heeft. Er zijn verschillende klassen voor mannen of vrouwen of je kan ook een gemengde klas volgen. De kinderen hebben hun eigen studies. Wilma vertrekt met no. 1 naar de vrouwen. Marc en no. 4 schuiven aan bij de gemengde groep - daar waren koekjes en drinken! No. 2 en 3 gaan de snoepjes achterna in de kindergroep. Na een bijbelstudie van 3 kwartier komt ieder weer uit zijn lokaal te voorschijn en heb je nog een kwartiertje voor de eigenlijke eredienst begint.

De liturgie wordt begeleid door de music director en er is inbreng van diverse mensen. Deze zondag zijn de 4 oudsten aan de beurt, die samen een muziekgroepje vormen. Ze treden op in diverse kerken en vandaag brachten ze ook wat hymns ten gehore in de eredienst. Het valt op dat het gemiddelde gemeentelid aardig grijs is. Ook hier staan we weer in het middelpunt van de belangstelling en iedereen is weer op de hoogte wie wij zijn en waar wij vandaan komen;-)

Na de dienst spurten we naar huis voor een snelle lunch en afscheid van onze gastfamilie. Zowel zij al wij hebben nog een trip voor de boeg. Wij trekken naar het noorden, richting Cincinnati. Daar zullen we het Creation Museum bezoeken. Zij trekken voor een muziekkamp naar het westen; no. 1 had zo wel met hen mee willen gaan.

Vertraging

We lopen verschrikkelijk achter op ons blog en het lijkt wel of het niet lukt onszelf in te halen. We zijn druk met ons tijdelijk leven in de US. We maken vele miles, puffen van de hitte (regelmatig halen we de 40°C), zijn druk met het ontmoeten van allerlei mensen en proberen de rest van ons verblijf nog in goede banen te leiden. O ja, we brengen ook uren door in supermarkten. Dachten wij al dat wij in Europa veel keus hadden, hier is het nog vele malen erger. Zoek maar eens je tandpasta tussen 75 andere soorten, of probeer maar eens niet-gezoete yoghurt te vinden. Verder word je ook eng van alle toevoegingen in de levensmiddelen. Een beetje zuiver sapje vinden, lukt je niet in een gewone supermarkt. We hoorden van een meer natuurlijke supermarkt, dus van de week weer een extra tripje. Ook zijn de mennonieten winkels heerlijk om te bezoeken. Terwijl in de gewone supermarkten de kleuren je toeschreeuwen, is het daar allemaal heerlijk simpel. Maar ja, we hoeven geen balen meel, want het is veel te heet om te bakken!



We gaan ons best doen onszelf in te halen. Iedereen wordt ingeschakeld...

Concert

Vandaag - zaterdag - hebben we niet veel gepland. We skypen wat met familie, die zich verwondert over de kerstboom die achter onze rug zichtbaar is. In het huis waar we verblijven staan inderdaad overal kerststalletjes en hangen er nog diverse kerstversieringen op. Er hangen ook nog tekeningen aan de muur van toen de kinderen klein waren. Onderweg hebben we ook winkels met kerstversieringen gezien die het hele jaar open zijn. Je kan maar vast voorbereid zijn;-)

De kinderen vermaken zich met verkleden. No. 4 voelt zich geweldig in zijn konijnenpak. Buiten is het warm en wij genieten van de rust in een airconditioned huis. De gastfamilie bereidt zich voor op hun concert van deze avond en trekken al vroeg in de middag naar het kerkje in the middle of nowhere. Wij zullen later volgen.

De route blijkt toch niet zo gemakkelijk als gedacht - weet je nog, we hebben geen gps! Toch komen we nog net op tijd aan bij het plattelandskerkje waar het concert zal plaatsvinden. Iedereen was al bang dat we het nooit zouden vinden, want zonder gps gaan die Europeanen dat nooit vinden.

Het binnentreden van een oud plattelandskerkje is iets heel anders dan alle andere kerken die we hier al bezocht hebben. Wat verveloos, het ruikt wat muf, decoraties zijn gedateerd en het lijkt net alsof alles scheef is (is het in werkelijkheid waarschijnlijk ook). Temidden van de Amerikaanse plattelandsbevolking (een soort apart;-)) maken wij het concert van onze gastfamilie mee, de Diggles family. De dominee van dit kerkje voelt zich erg vereerd met zijn Belgische gasten en daar wordt dan ook volop aandacht aan besteed. We zitten op de eerste rij.

Onze gastfamilie heeft erg mooie en geoefende stemmen, dat hadden wij thuis al gehoord. Het is allemaal echt Amerikaans en hun muziekstijl is nieuw voor ons. Zij noemen het blue grass. Klinkt nogal cowbow-achtig, maar wat kan je ook anders verwachten in het land van de cowboys. No. 4 is erg gefascineerd onze gastfamilie daar van voren te zien staan. De gastheer vindt hij erg grappig.

Na het concert blijkt er in een zaaltje naast de kerk een maaltijd te zijn. Vol verbazing kijken wij wat er allemaal opgediend wordt en welke combinaties ieder op zijn - natuurlijk wegwerp - bord legt. Van augurken tot chocoladetaart, van zuurkool tot watermeloen. Als drank staan er de onvermijdelijk grote flessen frisdrank (ca. 3 liter) op tafel. De bekers kunnen bijna een halve liter bevatten. Oh, wat vullen onze no.'s hun bekers graag met cola. We gaan hier strenger op worden, want dagelijks frisdrank mag geen gewoonte worden. In dit kerkje hoort het er even bij.

Buiten gekomen dendert er vlak langs het kerkje een lange trein voorbij. De grond trilt. Het is nog altijd warm en het asfalt geeft veel hitte af. Inmiddels is het donker geworden, maar gelukkig kunnen we onze gastfamilie volgen. Langs de kant van de weg zien we veel dode dieren liggen, maar wij komen zonder aanrijdingen thuis.

Snel, snel! De trein komt eraan...

Shopping

Vandaag hebben we niet veel gepland. We trekken naar de Mall om eindelijk eens een aantal Amerikaanse mega-winkels te bezoeken. We bezoeken Walmart, een soort Cora. Ze verkopen er van alles. Van speelgoed tot medicamenten, van iPads tot pindakaas, van kleding tot wapens. We kijken onze ogen uit en er belandt natuurlijk ook het een en ander is ons karretje.

Onze gastvrouw stuurde ons ook naar Hobby Lobby. Een winkel met alle mogelijke knutselmaterialen en handwerkbenodigdheden. Eigenlijk weten we niet waar kijken, want een soort Banier in de grootte van een mega Gamma vraagt eigenlijk wel enige voorbereiding. We zullen later nog eens terugkomen met meer gerichte doelen. Deze winkelketen is eigendom van christenen wat blijkt uit de openingstijden. Op zondag zijn ze gesloten. Op het bord aan de deur staat de reden vermeld: om zo hun personeel de mogelijkheid te geven een eredienst te bezoeken en tijd met hun gezin door te brengen. Dit is bijzonder want inmiddels hebben we ontdekt dat alle grote winkelketens 7 op 7 dagen open zijn en heel veel van deze winkels zelfs 24 uur per etmaal. Consumeren, consumeren, staat hoog in het Amerikaanse vaandel. En een afval dat hier geproduceerd wordt! Later schrijven we daar nog wel eens over.

Kentucky

Vandaag trekken we verder naar het oosten. We rijden eerst door de Blue Ridge mountains en daarna door de Appalachian mountains. Schitterend! Deze bergen zijn niet hoog en ze doen ons denken aan de Ardennen, maar dan veel ruimer en uitgestrekter. Vanaf de bosrand staan de herten ons regelmatig na te kijken.

We rijden de hele dag dwars door de staat West Virginia. Ons einddoel is Lexington in Kentucky. Wanneer we de bergen achter ons laten, wordt het landschap heuvelachtig en doet het ons aan Zuid-Engeland denken. Het enige verschil is dat het gras hier toch wel tamelijk geel is. Prairie-achtig.

Rond 18.00 uur komen we aan op de plaats waar we worden verwacht. Weer een Candle in the Window adres en voor de vensters van het huis staan dan ook allemaal kaarsen (op batterijen) te branden. Het kan niet missen - dit huis is het. Op de voordeur hangt in het Nederlands een affiche met 'Welkom Samyn familie' en al snel gaat de deur wagenwijd open. De ouders met hun twee dochters van 12 en 17 hebben naar ons bezoek uitgezien. De chili en een heerlijke salade staan voor ons klaar. Deze familie houdt van koken en gezond eten en we zullen dan ook nog veel nieuwe gerechten krijgen. Het grappige is dat dit gezin al wat taalstudie heeft gedaan. Nou ja, ze hebben vertaalprogramma gebruikt en overal in huis hangen kaartjes met Nederlandse woorden. No. 2 geniet ervan, want eindelijk kan ze weer eens goed volgen.

Het grappige is dat het interessegebied van elke familie zo anders is. Deze familie is vooral geïnteresseerd in de Nederlandse taal. De dochter van 12 zit al snel met no. 3 aan tafel en ze maken woordenlijsten. Wat een plezier kan je hebben met het maken van dictees.

Hooooonk, hooooonk

No. 4 geniet van alle verkeer hier. Vooral de camions kunnen hem bekoren en bij het geluid van de claxons straalt hij van oor tot oor. Wat een geluid kunnen die trouwens produceren! De kleuren van die vrachtwagens zijn ook interessant: van paars tot oranje en van roze tot geel.