Richting Chicago

We willen nog wel langer hier in Kentucky  blijven, want er is van alles te zien. Dit is de streek waar het verhaal van de Spoorwegkinderen zich afspeelde. De Ohio river was de grens tussen Noord en Zuid en de slaven waren veilig eenmaal de rivier overgestoken. Wanneer wij de rivier oversteken, begrijpen we welk een hachelijke onderneming dit was. Ook moeten we helaas het museum van Harriet Beecher Stowe (schrijfster 'De negerhut van oom Tom") links laten liggen. Vanavond worden we in de buurt van Chicago verwacht bij een nieuw gezin van het Candle in the Window netwerk.



We rijden via de grote Interstate baan noordwaarts. Lang, recht en saai. Wel een tamelijk druk traject, dus no. 4 kijkt zijn ogen uit en turft de trucks. De hele dag zijn we onderweg en rond 18 uur rijden we de wijk in waar we worden verwacht. Vader Slager heeft ons als eerste gesignaleerd en we ontvangen een hartelijk welkom. De vader van dit gezin is van Nederlandse komaf. Zijn ouders waren als kinderen naar Amerika geëmigreerd. Toch werd er in zijn ouderlijk gezin geen Nederlands meer gesproken en waren ze al snel geïntegreerd. De enige Nederlandse woorden die hij kent, zijn "ik ben flauw"; zijn moeder pleegde dat te zeggen wanneer ze zich niet goed voelde. Na een heerlijke maaltijd uit de crockpot, brengen we nog een gezellige avond door met deze familie. De kinderen leren het Amerikaanse pittenzakkenspel en later doen we met zijn allen nog wat raadspelletjes rondom de staten van Amerika. Leerzaam voor ons en zo leren we gelijk elkaar ook wat kennen. Natuurlijk krijgen we even de kans in hun thuisonderwijsboekenkast te snuffelen en ook hier zien we weer bekende dingen staan. Ook in dit gezin worden we betrokken bij de family devotions en met elkaar zingen we ook nog een aantal liederen. We vinden het heerlijk en ontspannen vallen we dan ook allemaal snel in slaap.

De volgende morgen is het moeilijk om al weer zo snel afscheid te moeten nemen. Het was zo gezellig!