Weekend

Het weekend was er één van wennen aan ons nieuwe plekje en we zijn er moe van.  We zitten hier tegen een berghelling aan en alles wat we doen, vraagt trappenlopen. Ons trappenhuis thuis is niets vergeleken met het aantal trappen hier.  Even gaan eten zijn bijna 100 treden! De wasmachine hebben we ook gevonden en ligt gelukkig maar één terras hoger. De plaats waar we wifi hebben, ligt 130 treden hoger.  Er wordt aan onze conditie gewerkt. De eerste keren kwam ik al hijgend boven, maar dat is na een paar dagen toch al over.
Verder is het ook erg vermoeiend om steeds alles in het Frans te moeten doen. Nadenken om alles zo simpel mogelijk gezegd en/of gevraagd te krijgen.  Gelukkig hebben we Marc nog en wanneer hij in de buurt is, geven wij het woord al snel door aan hem;-)  Er is hier niemand die ook maar één woord Nederlands spreekt; het meisje dat hier een beetje Nederlands sprak is momenteel voor een paar weken uitgezonden. Sommigen spreken een paar woorden Engels,  maar soms nog minder dan dat ik Frans spreek… eigenlijk is het gewoon een ideale situatie om zo snel mogelijk het Frans onder de knie te krijgen. De kinderen hebben de eerste liedjes al in hun hoofd zitten; no. 1 durft aan tafel al te vragen wat ze nodig heeft; no. 2 probeert nog alle Franse vragen te ontwijken; no. 3 kan zich al goed voorstellen en geniet van alle mensen hier. 
De moeheid is ook te wijten aan twee slechte nachten en nee dat ligt niet aan ons bed (ook al is het een stuk smaller dan thuis).  Elke nacht was er wel iets van buikpijn tot mond(?)pijn en andere ongemakken. Ik hoop komende nacht echt eens goed te kunnen doorslapen. Welterusten!

PS Nog even 130 treden omhoog om te verzenden.