Metro Ministries

Vandaag (zaterdag) is de dag dat we een afspraak hebben om mee te draaien in het zondagsschoolwerk van Bill Wilson. Naar hun zeggen de grootste zondagsschool ter wereld – elke week bereiken zij 25.000 kinderen. We moeten de metro nemen naar de andere kant van Brooklyn. Het kost ons ruim 2 uur om in het zogenaamde ghetto van Brooklyn te geraken. Inderdaad stappen we uit in een enigszins andere wereld, tamelijk verpauperd. Toch zien we tekenen van hoop – zo mooi om de volkstuintjes te zien te midden van schroot en verveloosheid. We komen door een straat waar er op 100 meter wel 5 kerkjes te zien zijn. Oftewel meer winkelgeveltjes met de klinkende namen als Jerusalem Worship Center, Sions church, etc.
In de verte zien we de gele schoolbussen al staan. De ministry heeft ruim 20 bussen zelf in bezit en elke zaterdag huren zij er ook nog ruim 20 en zo gaan er iets van 50 bussen de weg op om de kinderen op te halen. Elke zaterdag zijn er 3 sessies (10, 13 en 16 uur) waar er elk 1000 kinderen aanwezig zijn. De eerste sessie is voor de kinderen in de buurt van het centrum wat nog niet de slechtste buurt is. De laatste sessie is voor de kinderen die in de buitenste straal wonen (zij reiken uit tot zo’n straal van 7,5 km) en dat is dan ook de slechtste buurt en daarmee de moeilijkste groep. Wij hebben gekozen om de sessie van 13 uur bij te wonen. De middelste sessie zit er tussenin.
Rond 12.00 uur mogen we mee met de bus de kinderen ophalen. Wat een belevenis om in zo’n schoolbus door de straten van New York te crossen. Al snel krijgen we een T-gevoel want het doet wel heel veel denken aan onze zomeracties daar. Het soort kinderen dat in de bus stapt is er ook goed mee te vergelijken. Het kabaal is herkenbaar. Wat opvalt is dat de begeleiders op de bus hun volume ook steeds verhogen en de kinderen graag beschreeuwen. Kun je je voorstellen welk kabaal het in de bus was?

Aangekomen bij het centrum is het een drukte van belang met alle bussen, maar het command center leidt alles in goede banen. De kinderen worden in twee groepen verdeeld – 3-7 jarigen en 8-12 jarigen en deze gaan ook naar verschillende zalen. Wij sluiten aan bij de groten en mogen op de bovenste banken plaatsnemen. Meisjes links, jongens rechts en de ballonnen hangen klaar (mensen die met ons meegewerkt hebben in T. weten wat dat betekent). Wat een kabaal en in de kabaaltijd wordt dit nog erger; no. 4 wordt er misselijk van.  Kabaaltijd in T. is niets hiermee vergeleken. Met plezier bekijken we de spelletjes: tortilla’s met zwemvliezen op een dienblad op je hoofd wippen, blikjes omgooien met elastiekjes. De vragen die beantwoord moeten worden om mee te kunnen doen worden getoond op het scherm en er zijn veel enthousiastelingen die graag een spel willen meespelen. Er is een tombola om een groot waterpistool te winnen. Er worden zeker 40 namen van winnaars omgeroepen die dan vooraan hun waterpistool op mogen halen. Onderwijl worden er steeds kadootjes of snoep uit gedeeld aan kinderen die zich goed gedragen. Om dit alles in goede banen te leiden zitten of staan er om de meter (!) vrijwilligers. Er is ook nog een collecte voor het kinderwerk in Roemenië, waar elk kind zijn pennies vooraan mag komen inleveren. Hiervoor is een weegschaal gemaakt en de vraag is wie de meeste pennies inlevert: de jongens of de meisjes. Rij per rij mogen degenen die willen bijdragen naar voren komen – no. 3 sluit zich graag aan in de rij na de zwaarste muntstukken uit mijn portemonnee te hebben gehaald. Onder groot kabaal blijkt aan het eind de emmer van de meisjes ver door te buigen.
Aftellen tot de stiltetijd en wat een rust, net zoals in T. werkt het ook hier. De activiteiten op het podium gaan in sneltreinvaart door – gebed, objectlessen, Bijbelverhaal en nog een toepassingsverhaal. De verhalen worden ondersteund doordat het uitgespeeld wordt. Alles loopt vlekkeloos in elkaar over en ieder van de vrijwilligers kent zijn taak. Elke vrijdagavond hebben ze dan ook een repetitie. Na het vrije verhaal is het tijd voor de afsluiting waar nog wat onverwachte dingen gebeuren – wat vechtpartijtjes aan de jongenskant, een jongetje die van voor de Bijbelboeken uit zijn hoofd mag opzeggen en hiervoor natuurlijk met een waterpistool wordt beloond, mededelingen en al snel mag rij per rij naar buiten, krijgen ze aan de uitgang nog een zakje m&m’s en wordt iedereen naar zijn juiste bus geleid aan de hand van busnummer dat op hun hand genoteerd staat.

Je vraagt je af waar het persoonlijke contact met de kinderen is. De kracht van deze zondagsschool is erin gelegen dat elk kind elke week door iemand van het team thuis wordt bezocht! De kinderen leven in slechte woonomstandigheden, leven op fastfood, de vader is over het algemeen afwezig, ze worden van jongs af aan overspoeld door zonde en geweld.  Zij worden hier gewezen op Jezus, die hen hoop wil geven. Er wordt hen besef bijgebracht van goed en kwaad. Zij worden gewezen op een liefdevolle Vader, die hen in Jezus Christus nabij wil zijn.  Die hen wil veranderen, zodat zij niet de weg hoeven gaan van de wereld om hen heen. Die hen wil steunen om anders te zijn. Er wordt gebeden voor kracht zodat zij staande kunnen blijven.  Bill Wilson – zelf een verlaten kind – is dit werk gestart in de jaren tachtig en na 30 jaar mag hij zeggen, dat de buurt waarin zij werken ten goede veranderd is, dat er kinderen zijn die opgeklommen zijn uit (of eruitgehaald zijn) de put waarin zij geboren waren.
Op onze bus rijden twee meiden van een jaar of 18 mee die zelf als kind naar de zondagsschool kwamen. Voor tieners zijn er allerlei vervolgprogramma’s op andere dagen in de week en voor degenen die echt tonen veranderd te zijn is er de mogelijkheid een bepaald traject te doorlopen om zo helper te worden. Deze twee meiden werken elke zaterdagmiddag mee bij de jongste groep.
Wij hebben alleen een klein beetje van hun zaterdagwerk gezien. Boven de kerk wonen een groot aantal stafleden. Wij spraken met verschillende jongens en meisjes die diverse jaren van hun leven geven om hier te werken. We ontmoetten een Nederlandse jongen en een Vlaams meisje.
De andere dagen van de week gaan er dagelijks 20 teams de wijken van de stad in die buiten de straal van 7,5 km liggen en daar worden na schooltijd programma's op straat gegeven volgens hetzelfde patroon als op zaterdag.

We waren helemaal vol toen we 's middags de metro weer opzochten.