Amish country

We ondervinden dat er veel voor ons gebeden wordt, want als door een wonder komen we zonder problemen New York City uit en missen we nergen een afslag of oprit. Al snel laten we het stedelijke gebied achter ons en vroeg in de middag passeren we de grens met Pennsylvania. De mensen waar we gaan slapen hebben ons deze route aangeraden en we zijn erg blij dat we dat hebben opgevolgd. Het is een rustige route en er blijkt tijd te zijn om de doorgaande weg te verlaten en een uitstapje te doen in Amishland. Onze eerste stop is een supermarkt. We hebben onze auto nog maar net geparkeerd of we horen het ge-klik-klak van paardenhoeven en het is no. 4 die de eerste Amish buggy spot. De winkel blijkt te worden uitgebaat door Mennonieten in hun lange fleurige jurken en witte kapjes. Veel klanten zijn ook Mennoniet en hier en daar loopt een Amish in zijn of haar donkere kleding. We genieten van de sfeer in de winkel - rust, veel bulkartikelen in tegenstelling tot alle schreeuwige kleuren in de normale supermarkten en het personeel straalt alle vriendelijkheid en vrede uit.

We rijden langs allerlei bekende plaatsen uit de Amishverhalen: Reading, Intercourse, Bird-in-hand, Lancaster. We genieten van de mooie, witte boerderijen met hun ronde silo's, de wapperende was waaraan te herkennen is of er een Amish, Mennonitische of "gewone" familie woont. Af en toe komen we een buggy tegen. Niet voor te stellen, maar inderdaad wordt er nog met paarden op het land gewerkt. Een Amish jongeman scheert op een step langs te straten. In de plaats Intercourse stoppen we, want ons is verteld dat we hier in Pennsylvania ijs moeten eten. Het blijkt een toeristisch plaatsje te zijn. We vinden een mennonitische ijsverkoopster en ze heeft inderdaad heerlijk ijs. Zelfgemaakt op hun boerderij. Het ijstentje staat opgesteld tussen de toeristische winkeltjes (opgezet in de stijl van Maasmechelen Village -vreselijk lelijk vinden wij), maar het mooie is de bijbeltekst die boven haar hoofd hangt. Psalm 46:2 God is ons een toevlucht en vesting; Hij is in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden. Heerlijk om zo je werk te doen.

De tijd is omgevlogen en eigenlijk hebben we teveel tijd verspild. We worden vanavond nog in Virginia verwacht en moeten snel door. Zonder gps heb je geen flauw idee hoever je nog van je bestemming afzit. We rekenen even met de kaart, rekenen de miles om naar kilometers en schrikken. Nog zeker 3 uur te gaan. Het is al half zes en we hadden zo graag voor donker op onze eindbestemming geweest. Gelukkig is het een vrij rustige route en in een telefoontje naar T., onze gastvrouw, wordt bevestigd dat we inderdaad nog zo lang moeten. We volgen de route via google maps (de vorige dag uit voorzorg in grote lijnen overgeschreven), maar af en toe heeft-ie wat vreemde uitschuivers. We verzeilen in een tja, hoe moet je het noemen? Mega-villa-wijk of wijk-met-mega-villa's? Het begint al te schemeren en we zitten nog in Maryland en moeten echt ergens een rivier over. Zou onze route kloppen? De wegen worden smaller, maar toch is daar opeens een simpel bruggetje en aan de andere kant blijken we in Virginia te zitten. We kunnen niet ver meer van onze bestemming zijn. De straat waar we moeten zijn heet Hidden Meadow Lane (vert. Verborgen weide laan) en spreekt boekdelen. We rijden door donkere bossen en aan de kant van de weg komen overal herten het bos uit. Gevaarlijk, want we zien verschillende dode kadavers langs de weg liggen. We volgen wegnummers en ineens is daar een bekende straatnaam uit onze routeplanner en in het nog-net-niet-pikke-donker ontwaren we dan al snel de Hidden Meadow Lane. Het blijkt een grindweg te zijn waaraan diverse huizen liggen. De postbus vooraan de weg geeft ook ons huisnummer aan. Maar hoe ver moeten we nu deze grindweg af en welk huis zou het zijn. De huizen blijken geen nummers te hebben. We rijden een eindje door en zien een huis waar volop licht brandt. Daar maar even vragen. Het blijkt onze eindbestemming te zijn. Geweldig! We voelen ons bewaard en gedragen.