Naar huis

Na vijf maanden onderweg te zijn geweest, breekt de dag aan dat we echt voorgoed naar huis gaan. Iedereen ziet er op zijn manier naar uit. We zien ernaar uit geliefden en vrienden weer terug te zien. We verlangen naar ons eigen plekje. We bruisen van nieuwe plannen. We hebben weer nood aan een gewone dagstructuur. Iedereen ziet er naar uit weer in de boeken te duiken en verder te gaan met de studie.

Gelukkig hebben we op het vliegveld alle tijd én een goede weegschaal. We hebben van te voren goed ons best gedaan, maar toch zijn sommige koffers nog te zwaar. Hier wat boeken en schoenen uit, daar wat boeken toevoegen en schoenen binden we gewoon aan onze handbagage. Nog een laatste check en voila we hebben 6 koffers die net geen 23 kg wegen en 6 handbagages van bijna 12 kg. We hadden geen extra stapeltje boeken kunnen aanschaffen! Onze overvolle 'dameshandtassen' mogen zo mee en ook no. 4 zijn rugzak wordt niet meegeteld. En de crockpot is ook nog een extra handbagage, gevuld en wel. Nee, niet met eten, maar nog een paar Allstars en een speciaal tafellaken.

We genieten een hele goede vlucht. Het is een nachtvlucht, maar het voelt nog aan als avond en geen van de kinderen heeft zin om deze vlucht te gaan slapen. Op Zaventem staat de taxi klaar en tegen 9.00 uur hobbelen we onze gang in. Eerst een paar uurtjes slapen.

NYC

Ons laatste gastgezin woont op een geweldig plekje. Tussen de Fingerlakes met mooie uitzichten, temidden van de Amish, maar toch op 250 mijl afstand van New York City. Er wacht ons een schitterende rit richting zuidoosten. New York State blijkt een bergachtige, beboste staat te zijn. We genieten van onze laatste lange rit en schieten mooi op.

De kinderen worden helemaal enthousiast wanneer ze de skyline van New York ontwaren. Het geeft het gevoel alsof we al bijna thuis zijn, vooral wanneer ze allerlei vliegtuigen zien opstijgen.

 

We brengen eerst de huurauto terug en deze keer gaat dat vliegensvlug. We verblijven nog 2 nachten in een hotel vlakbij de luchthaven. We hebben nog één volle dag in New York. Het blijkt niet helemaal een volle dag te zijn, want nadat we de koffers een beetje hebben gereorganiseerd en geprobeerd hebben de aangekochte boeken zo goed mogelijk te verdelen qua gewicht, blijft er nog maar een halve dag over. Het blijft spannend tot morgen of we overgewicht hebben;-)

We besluiten de Joodse buurt in Williamsburg in te gaan. Nog een laatste keer met de metro - de rit gaat over één van de oudere trajecten van New York. We rijden hoog boven de stad.

Hoe geweldig is het te lopen door de buurt die beschreven wordt in de boeken van Chaim Potok. We wandelen over de Lee Avenue - de straat waar de vriendschap van de hoofdpersonen in één van zijn boeken (The Chosen/Uitverkoren) zich afspeelt. Je ziet ze zo de gebouwen in en uitkomen. We eten nog ergens een falafel, maar eerlijk gezegd was die bij de Libanees twee maanden geleden in een andere wijk van New York véél beter. We praten nog wat over alle extreme groepen die we gezien en/of ontmoet hebben: Mennonieten, Amish, Orthodoxe joden en christenen die één bijbelvertaling als geïnspireerd zien. We vergelijken ze met de groepen die ze kennen en we bespreken waar het ergens mis kan gaan en je in extremen belandt. Waarom mensen deze groepen zo aantrekkelijk vinden zodat sommige groepen echt toeristische trekpleisters zijn geworden? Waarom vinden we ze zelf zo aantrekkelijk? Waarom worden we toch niet één van hen of zijn we het misschien als thuisonderwijzers? Misschien zien andere mensen ons ook wel als een aantrekkelijke subgroep waar ze niet bij willen horen.

Moe van het geslenter nemen we de metro terug. Hoppen we nog voor een laatste keer een supermarkt binnen en proberen ons vertrekklaar te maken in onze hotelkamer. Iedereen is opgewonden, het vroege slapen lukt nog niet zo goed. Nog één nachtje en morgen op naar België.

Laatste stop

Wakker worden door het geklikklak van paardenhoeven omdat er een Amish buggy langs je huis voorbij gaat. Idyllischer kan haast niet. We overnachten bij ons laatste Candle in the Window gezin en het is zo gezellig. Nee, zij zijn geen Amish, maar wonen er temidden van. Op onze tocht door het Noordoosten van de VS zijn we er veel tegengekomen. Ik las dat de Amish de snelst groeiende bevolkingsgroep in de VS is. Getallen uit een studie geven aan: In 1900 waren ze met 5000, in 1991 met 123.550 en in 2010 tellen ze 249.500.

We hebben het heel gezellig. Onze gastvrouw is van Nederlandse afkomst en koestert haar erfenis. Ze heeft een kleine Nederlandse woordenschat en no. 4 vindt het geweldig. Hij is direct vertrokken met de zoon des huizes. Weliswaar in het Engels;-) 

We zijn hier in een tweede generatie thuisonderwijsgezin. De ouders zelf zijn ook nooit naar school geweest en vooral no. 1 vindt het erg leuk te horen hoe zij hun pad tot de volwassenheid gelopen hebben. Het blijkt een erg actieve familie te zijn en mevrouw heeft in het verleden vele kostuums genaaid. Ze mogen gepast worden en de dames hebben veel plezier en raken helemaal geïnspireerd. Homeschool plays.... we hebben op onze reis al meerdere enthousiaste thuisonderwijsfamilies gezien. Zouden we zoiets in onze buurt van de grond kunnen krijgen?

Eén overnachting is veel te kort want we hebben nog veel te delen. Maar we moeten door. Gelukkig is er nog haar blog.

Niagara falls

Daar staan we dan tegenover de watervallen. We zijn eerst 's morgens richting Canada gegaan om de watervallen vanaf die kant te bezien. Het is nog rustig voor de grensovergang en we hebben zo allemaal een stempel in ons paspoort te pakken. Wanneer we dat eens goed bekijken, zien we opeens een vreemde datum in het verleden op ons Amerikaans visum staan. We begrijpen er niets van, checken alle zes de paspoorten en ze blijken allemaal diezelfde vreemde datum te hebben. We hadden volgens deze stempel al lang het land uit moeten zijn. Nu zijn we er toch uit, maar voorzien straks wanneer we terug willen problemen. We zetten het maar uit ons hoofd en gaan genieten van onze paar uur Canada.

Toeristisch en erg druk, maar we proberen ons ervoor af te schermen. Op het stukje waar het water neerstort en er erg veel druppels op je neerkomen is het erg rustig. In de warmte genieten wij. We laten ons heerlijk natsproeien en zien onder ons een schouwspel van regenbogen. Indrukwekkend.

We eten een - erg duur - ijsje en laten ons plan om een toertje in het achterland te maken, varen. We verwachten onze tijd nog nodig te hebben en vroeg in de middag rijden we richting VS terug. Inmiddels staan de grensovergangen aan beide zijden overvol en het duurt zeker een uur voordat we aan het loket zijn. Deze tijd wordt doorgebracht met fotograferen; vanaf de Rainbowbridge hebben we via de rivier een mooi uitzicht op alle watervallen. Inmiddels zijn we er ook achter dat de douanebeambte bij binnenkomst in juni waarschijnlijk een fout gemaakt moet hebben. Eindelijk zijn we aan de beurt en inderdaad hebben we een probleem. Onze paspoorten worden direct geseald en verdwijnen in een buis. Zelf worden we naar het douanekantoor op de tweede verdieping gedirigeerd langs een spoor van zeer stoer uitziende douaniers. De wachtkamer zit vol en doet ons denken aan het consulaat in Antwerpen waar mama voor het 'afspraken-via-internet' tijdperk diverse malen lange tijd heeft door moeten brengen. Er lopen diverse zenuwachtige personen rond en een Jood verkondigt luid dat hij zo te laat komt voor de bruiloft van zijn zoon de volgende avond. Als Belgium and The Netherlands worden binnengeroepen, blijken we gelijk te hebben. We ontvangen snel een nieuw stempel. Het kost ons onze halve middag.

's Avonds bezoeken we nog de Amerikaanse kant van de watervallen. We dalen af tot vlak aan de voet van de watervallen. We lopen door de sterke wind, worden ondergedompeld in het machtige geruis van de neerstortende waterval en proberen ons staande te houden op het Hurricane deck. Geweldig!
Het wordt al snel donker en de watervallen worden verlicht. De hele wereld verzameld zich er rondom. We zijn onder de indruk dat wij hier deel van uit mogen maken. Voldaan keren we naar de auto terug.

Pleisterplaatsen

Nog twee gezinnen op onze route. We ervaren het als een zegen. Het verrijkt ons bezoek. Dit Candle in the Window netwerk is een christelijk netwerk en het bestaat voor het overgrote deel uit gezinnen die homeschoolen. Altijd hebben we wel raakpunten waarop we elkaar kunnen treffen, ook al komen we uit zulke uiteenlopende culturen.

Ons tweede gezin is een 'gepensioneerd' homeschoolers-gezin. Wat een eer om gefotografeerd te worden met een moeder die ruim 30 jaar heeft gehomeschoold. Terwijl iedereen al lang in bed ligt, praten de moeders nog ver in de nacht door over hun ervaringen. Vol belangstelling luister ik naar hoe hun 5 kinderen terecht zijn gekomen na hun thuisonderwijs. Vol herkenning knik ik wanneer ze vertelt over hoe zwaar het soms was, maar hoe ze het voor geen geld van de wereld had willen missen. Vol belangstelling luister ik naar haar verhaal over de groei van deze beweging in de VS en welke impact deze heeft gehad op de christelijke visie op het gezin. Ik realiseer me dat ik de afgelopen 8 jaar ook zoveel nieuwe thuisonderwijsgezinnen in Nl en B heb ontmoet. Geweldig om hier deel van te mogen uitmaken.
Onze gastvrouw is trouwens in 1972 in België tot geloof gekomen en we genieten van haar getuigenis!

De derde dag wacht ons een route van 250 mijl richting Ohio. In een golvend landschap vinden we ons gastgezin. Extra toegevoegd op de route op advies van de stichtster van Candle in the Window. Het is haar familie. We worden ontvangen in een oude, gerenoveerde Amish boerderij en kijken onze ogen uit. Het lijkt wel een museum, maar we mogen alles aanraken. Het is duidelijk dat de eigenaars van oude spullen houden.  Er staat een heerlijke Amerikaanse maaltijd voor ons klaar en al snel vliegen de vragen en de daarbijhorende uitleg over en weer. Mevrouw blijkt toegang te hebben tot de plaatselijke schoolbussen garage en no. 4 zou dat natuurlijk graag willen zien. Vlak voor het donker lopen we nog even langs de voor ons zo grappige bussen. Ze staan startklaar om volgende week de kinderen van twee kleine plattelandssteden (wij zouden het gewoon dorpen noemen) naar school te brengen.

Deze familie houdt van het buitenleven en we leren nog heel wat bij over de herten in de VS. Dochterlief heeft een hertenfokkerij. Wij dachten dat ze er hier wel genoeg hadden, maar deze blijken gefokt te worden om zo de grootste geweien te krijgen. Het is een spel - de jager krijgt punten al naar gelang de hoeveelheid zijtakken en lengte van het gewei. De volgende dag missen wij met de auto op een haar na een aanstormend hert - zo maar midden op de dag, midden in een klein stadje. Pffff, we zouden graag zonder deuken aankomen in NYC.